هر جا دلم بخواهد

چون میهمانان به سفره ی پر ناز و نعمتی
خواندی مرا به بستر وصل خود ای پری
هر جا دلم بخواهد من دست می برم
دیگر مگو : ببین به کجا دست می بری
با میهمان مگوی : بنوش این ، منوش آن
ای میزبان که پر گل ناز است بسترت
بگذار مست مست بیفتم کنار تو
بگذار هر چه هست بنوشم ز ساغرت
هر جا دلم بخواهد ، آری ، چنین خوش است
باید درید هر چه شود بین ما حجاب
باید شکست هر چه شود سد راه وصل
دیوانه بود باید و مست و خوش و خراب
گه می چرم چو آهوی مستی ، به دست و لب
در دشت گیسوی تو که صاف است و بی شکن
گه می پرم چو بلبل سرگشته با نگاه
بر گرد آن دو نو گل پنهان به پیرهن
هر جا دلم بخواهد ، آری به شرم و شوق
دستم خزد به جانب پستان نرم تو
واندر دلم شکفته شود صد گل از غرور
چون ببنم آن دو گونه ی گلگون ز شرم تو
تو خنده زن چو کبک ، گریزنده چون غزال
من در پیت چو در پی آهو پلنگ مست
وانگه ترا بگیرم و دستان من روند
هر جا دلم بخواهد آری چنین خوش است
چشمان شاد گرسنه مستم دود حریص
بر پیکر برهنه ی پر نور و صاف تو
بر مرمر ملایم جاندار و گرم تو
بر روی و ران و گردن و پستان و ناف تو
کم کم به شوق دست نوازش کشم بر آن
گلدیس پک و پردگی نازپرورت
هر جا دلم بخواهد من دست می برم
ای میزبان که پر گل ناز است بسترت
تو شوخ پندگوی ، به خشم و به ناز خوش
من مست پند نشنو ، بی رحم ، بی قرار
و آنگه دگر تو دانی و من ، وین شب شگفت
وین کنج دنج و بستر خاموش و رازدار

زمستان

یاد هرگز فراموشم نخواهد گشت ، هرگز آن شب که عالم عالم لطف و صفا بود من بودم و توران و هستی لذتی داشت وز شوق چشمک می زد و رویش به ما بود ماه از خلال ابرهای پاره پاره چون آخرین شبهای شهریور صفا داشت آن شب که بود از اولین شبهای مرداد بودیم ما بر تپه ای کوتاه و خکی در خلوتی از باغهای احمد آباد هرگز فراموشم نخواهد گشت ، هرگز پیراهنی سربی که از آن دستمالی دزدیده بودم چون کبوترها به تن داشت از بیشه های سبز گیلان حرف می زد آرامش صبح سعادت در سخن داشت آن شب که عالم عالم لطف و صفا بود گاهی سکوتی بود ، گاهی گفت و گویی با لحن محبوبانه ، قولی ، یا قراری گاهی لبی گستاخ ، یا دستی گنهکار در شهر زلفی شبروی می کرد ، آری من بودم و توران و هستی لذتی داشت آرامشی خوش بود ، چون آرامش صلح آن خلوت شیرین و اندک ماجرا را روشنگران آسمان بودند ، لیکن بیش از حریفان زهره می پایید ما را وز شوق چشمک می زد و رویش به ما بود آن خلوت از ما نیز خالی گشت ، اما بعد از غروب زهره ، وین حالی دگر داشت او در کناری خفت ، من هم در کناری در خواب هم گویا به سوی ما نظر داشت ماه از خلال ابرهای پاره پاره __________________ من هم یک روز می‏توانستم با پرنده‏ها درد دل کنم ، باور نداری؟ از مرغ عشق بپرس چرا عاشق شد...